Vê kostë
krérúrës lópë of zë sjikdën os al
nwô dë kaksjwo'l bij dë mëseurë o'nnë grot.
Dë pampërs wórë toe nog nie autvonnë èn
vê hôon nog noot ë blëutsjë w.c.pëpier van
kotbij gezien. Gan of nie gan, mer oos ma dauwdë os bij de mëseurë o'nt pjùtsjë èn. En vê kêkë wij dë verkë naturlëk. Dë snotbellë hoengë op oos kin èn wij hellër a vê kèkdë wij langër a dij jùndë. |
We konden [pas] bijna lopen of
ze stuurden ons al naar de kleuterschool bij de zusters aan de grot. De
pampers waren toen nog niet uitgevonden en wij hadden nog nooit een blaadje
w.c.papier van kortbij gezien. Graag of niet graag, maar onze moeder duwde ons bij de zusters aan het poortje in. En wij: schreeuwen gelijk de varkens natuurlijk. De snotbellen hingen op onze kin en des te harder dat wij schreeuwden deste langer dat die werden. |
Në môolplag... of pëpierë môolplegskës... noot van gëjùd. Oos snottëbellë jùndë mer langër èn langër èn langëlèstë, a'ssë bëkans jùvvër oos kin ôofloepë, koem ottomátës dat klee re-etër erremkë omhoog èn... roef, dë oppërôsë wo's gëlùk. Vërwô mènd zjiè a vê zo blinkëtëgë rëvêers hôon! | Ene zakdoek ... of papieren zakdoekjes ... nooit van gehoord. Onze snotbellen werden maar langer en langer en tenlangelaatste, als ze bijna over onze kin afliepen, kwam automatisch dat kleine rechter armke omhoog en ... roef, de operatie was gelukt. Waarom denk je dat wij zo blinkende kraagomslagen hadden! |
Dij papsjwo'l wo's
goed vùr drij jor, want blijvë zittë dat goenk nie, ánës
kos zjë oerë po'ssë nie op tijd hágë. Avvër muu wórë of a mëseur A'nzjélëka hët nimmee zoeg zittë mèt os, dan zaat zë altijd: "Kindjes, kopjes op de bank". Vê blij, mer zij nog blijër natuurlëk a'ssë van oos lëwe-et ôof wo's. En wij dij bëgènkës os dën hélën dôog bézëg hoelë... mer handjes draaien tot avvër rúrës gek gëdre-ed wórë. |
Die kleuterschool was goed voor
drie jaar, want blijven zitten dat ging niet, anders kon je je eerste communie
niet op tijd houden. Als we moe waren of als zuster Angelika het niet meer zag zitten met ons, dan zei ze altijd: "Kindjes, kopjes op de bank." Wij blij, maar zij nog blijer natuurlijk als ze van ons lawaai af was. En hoe die zusters ons de hele dag bezig hielden ... maar handjes draaien tot als we bijna gek gedraaid waren. |
En dan dij sjoon
përse-esë op Sakrëmèntsdôog! Dat wo's mëch ë sjau speel. Dan mochtë vê as kleen pëgaddërkës atër zó në benkëlëkë grótën èngël, o'n zo'n dik aad klokkëzeel nwôlópë. Hët wo's 'n heel trot èn havës bôon al loetë vër os sjonëkës dùr dêen èngël dùrsleupë. Dij wô ietëkës a-ër wórë dij mochtë stroisël streun. Mèt dat snijë van zilvër- èn rózëpëpier dwô hoelë zë os ë kompleet jor mèt bézëg. Jorrë tërnwô hôon vër ocherrëm nog altijd nùtsë èn oos vèngërkës van dat heel gësnij mèt dat klee sjèrkë. Dën dôog nwô dë përse-esë loeg oos heel zilvërpëpier tùssën dë plaveesteen èn tùrrëp èn dwô hôon vë och errëm os 'n héél jor ôon gëwjèt. ... ... (etc. etc.) |
En dan die mooie processie op Sacramentsdag. Dat was mij een geweldig spel. Dan mochten wij als kleine bengels achter zo een schrikaanjagend grote engel, aan zo een dik oud klokkezeel nalopen. Het was een heel eind en halverwege al lieten we ons mooiweg door die engel meeslepen. Diegenen die ietwat ouder waren die mochten strooisel strooien. Met dat snijden van zilver- en rozenpapier daar hielden ze ons een kompleet jaar mee bezig. Jaren erna hadden wij ocharme nog altijd blutsen (= kneuzingen) in onze vingertjes van dat hele gesnij met dat klein schaartje. De dag na de processie lag ons heel (= al ons) zilverpapier tussen de kasseistenen in het dorp en daar hadden wij ocharme ons een heel jaar aan gewijd. |
|
Quoted from: Paul Achten, Djonkappërslatijn,
Hôessëlsë Diksjënêer, 1995, derde volledig herwerkte
versie, C + 165 pp. + loose leaf: "lêes-plenkskë van dë Hôesselsëlsë
tôol" and "appendix". We quoted from pp. LXXIII and LXXV. Translation in Dutch by Roger Thijs. |