|
Miin Oddesch Huus steet kleng en reng I Kelmis, Dörpke reng an kleng; Et Höfke dröm wi beej de Bure En Wentergröön op zen auw Mure. De auwe Dörpel! Mär bloo Steen! Do gon ech zue gan drövver heen, In 't Huus wue eech gebore ben. Wue levenslang stönt op ming Zen. Do zörgde Mama gans alleng, Vöar 't Pitschen i zi Wegske kleng; Doo woat ech gruet op Mama's Schuet, Met Speelgetüüch en zonder Nuet; Doo liede ze mech Plattütsch kalle En vöar de Schuel et Ränske schnalle. En went en ooch nog liit zö wiit, Vergeat ech neet de fingen Tiit. Do beej den auwen Ekeboom, Do dromt ech minge Levensdroom. "Dat Mätsche, Plattütsch, jong en blont, "Te Trowe vöar der Levensbont." De Boom woat va miin Huus e Stöck; Hea braat miin Hat et Levensglök, De allerlefste Hattedeef, Mi Vröwke, fiin en jong en leef. Wi vrue ech ben miin Heem te haan, Ech hauw, Got weet wi vööl dervaan; Dat hiel klee Plätschken op en Eat, Da haat vöar meech de gröetste Weat. En es dat Huus noch ens zö oot, Da let et nog miin Hat neet koot. En went ech weer no heem koom tröck, Da veng ech heej miin Hiemelsglök. Piet Zimmer, Kelmis 1939 |