De kèrek van Oolen

 
 

T'Oolen hadde z'es, 't is lank leên, en kèrek gebouwd, maâ z'hadde ze van roemetoem toe gebouwd en vergete er en deur in te brenge. Neé de kèrek was gereed, mor ze kosten er nie in. Ze deên dan eene nor Lichtert gaàn, om te vràgen wa da ze muste doen, oem er in te kunne. Die van Lichtert zein, da s' er en deur musten anhange, en den de deur binne gaàn. Zoe gij as em dâ wist, begost den dee van Oolen te loope, en a zeê onderwege altij maâr: deur, deur, deur. Maâ de loemperik must onderwege, in 't broek over en beêk springe, en a wisr in djast nie, oe dat em dâ zeè overgerâke. A sproeng en a was er over; maâ toen had em vergete, wat dâ ze te Lichtert gezeèd hadde, en a begost de pèremeteère. Daâr aân de beèk was er 'nen andere loemperik aân 't wèreke en die vroeg, wat dat em verlore was. "Wel ginder had ik et nog, en neé ben ik et kwijt," zeè em. Ze sproenge na mè tweenen in de beèk, en ze begoste te zuke meê en gaffel, want ze doechte, dat 't in 't wâter lag. "A may!" riep die van Olen. - "Is 't er deur?" vroeg den andere - "A! deur! deur! deur!" zeè 't em, "ik hem et!" en a liep veut na Oolen, om da gaân te zegge. Maâ neé hadden d'Ooleners verstaân, da ze deu de deur zelf mute gaâ, maâ da kost nie, en toen ginge ze deu 't deurgat.

Neè, as de kèrek al eunige jaàre gebouwd was, was er gès in de galmgaâte gewasse. De pastoor en de burgemiaster wiste nie oe da ze da er zouwe afkrijge. Toen vroege ze raad aan de djaste schepene, maâ dee wist et ook nie; dan aan de twiadde schepene, en dee wist et ook nie. Toe kwam er ne hechtenvulder en dee zei: "Ik hem dâ zjust e pjeèd gekocht, en dad heè altij in de wei geloope. Me zelle da meê e zeel omhoog trekke en zoo 't gès lâte afweê. Ze deên da, en ze stropte 't pjeêd e zeel aan zen' nek, en zoo trokke ze 't omhoog. Heel Oolen stond onder den tore, om da te zien; en toen 't pjeèd keut bij de galmgâte was, hang zen toeng uit zen muil, want 't was kapot: zen keèl was toegestropt. "Zie, 't lekkbaârt al!" riep de keuster, toen em de toeng zag hange: "wa zal 't wein!". Maâ 't pjeèd da weê nie, en ze muste 't van zeulfs teneer lâten; en 't gês bleef staân, totdat er lâter slummer mensche gekomme zen, die 't er afgeploekke hemme.

 

 
Quoted from p. 75 in: Joh. A. Leopold en L. Leopold, Van de Schelde tot de Weichsel, Nederduitsche Dialecten in Dicht en Ondicht, Eerste deel, 1882, Groningen, Wolters, viii + 688 pp.


This page is created as illustration for our pages about languages spoken in Belgium
Created: 2000-12-24, transfer to the Combell server on 2020-10-26
© Euro-Support, Inc.